Zware batterijoplader voor vorkheftrucks

Hoewel er tegenwoordig veel batterijchemieën zijn, en er in de loop van de tijd nieuwe typen commercieel haalbaar worden, hebben we te maken met de loodzuurtypen, overstroomd, AGM en echte Gel, omdat ze veel worden gebruikt in de toepassingen waarin we gespecialiseerd zijn. Een typische loodzuurbatterijcel heeft twee plaattypen, een van lood en een van looddioxide, beide in contact met de zwavelzuurelektrolyt als vloeistof, geabsorbeerd in een mat (AGM), of een gel. De looddioxide (PbO₂) plaat reageert met de zwavelzuurelektrolyt (H₂SO₄) wat resulteert in waterstofionen en zuurstofionen (die water maken) en loodsulfaat (PbSO₄) op de plaat. De loodplaat reageert met de elektrolyt (zwavelzuur) en laat loodsulfaat (PbSO₄) achter, en een vrij elektron. Ontlading van de batterij (waardoor elektronen de batterij kunnen verlaten) resulteert in de opbouw van loodsulfaat op de platen en waterverdunning van het zuur. De soortelijke massa van de elektrolyt, gemeten met een hydrometer in overstroomde batterijen, geeft de relatieve lading (sterkte) of het verdunningsniveau (ontlading) aan. De omkeerbaarheid van deze reactie geeft ons het nut van een loodzuurbatterij.

Het opladen van de batterij keert het bovenstaande proces om en omvat het blootstellen van de batterij aan spanningen die hoger zijn dan de bestaande spanning. Hoe hoger de spanning, hoe sneller de laadsnelheid, onderhevig aan enkele beperkingen. Er is een vergassingspunt om te overwegen, en echte gelbatterijen hebben een lagere pieklaadspanning, omdat er bellen kunnen ontstaan in de gel die niet verdwijnen en resulteren in batterijschade. De loodsulfaatkristallen worden (min of meer succesvol) afgebroken in de laadcyclus. Soms blijven er wat kristallen over, of soms wordt een batterij gedeeltelijk ontladen achtergelaten waarbij de kristallen van loodsulfaat verharden en de capaciteit van de batterij om op te laden verminderen. Dit is waar desulfatie (desulfatering) over gaat.